Inhoud
De gehoorbeentjes zijn een ketting van kleine botten in het middenoor die door mechanische trillingen geluid van het buitenoor naar het binnenoor overbrengen.De namen van de botten waaruit de gehoorbeentjes bestaan, zijn afkomstig uit het Latijn. De hamer vertaalt zich naar de "hamer", het aambeeld is het "aambeeld" en de stijgbeugel is de "stijgbeugel".
Hoewel het trio van gehoorbeenderen centraal staat in het gehoor, past het in een gebied dat niet groter is dan een sinaasappelzaad.
Hoe de gehoorbeentjes werken
Het doel van de gehoorbeentjes (ook wel de gehoorbeentjesketen genoemd) is om geluid over te brengen via een kettingreactie van trillingen die het trommelvlies verbindt met het binnenoor en het slakkenhuis. Zodra de trillingen het slakkenhuis bereiken, een holle, slakachtige kamer gevuld met vloeistof, worden ze vertaald in zenuwimpulsen die de hersenen interpreteren als geluid.
De auditieve kettingreactie begint wanneer geluid het trommelvlies (trommelvlies) bereikt. De trillingsdruk wordt doorgegeven aan de hamer, een scharnierend bot dat buigt bij een van de twee incudomalleolaire gewrichten.
De vibratie wordt vervolgens doorgegeven aan het incus dat buigt bij een ander incudomalleolair gewricht voordat de impulsen worden overgedragen naar de stijgbeugel, waarvan het bot niet alleen lijkt op een stijgbeugel, maar het kleinste van het lichaam is.
De rol van gehoorbeentjes is compleet wanneer de trillingsinvoer door het ovale venster (de opening tussen het midden- en binnenoor) naar het slakkenhuis wordt geleid.
De gehoorbeentjes spelen een belangrijke rol bij het horen doordat ze geluidsgolven van de lucht naar de met vloeistof gevulde kern van het slakkenhuis overbrengen.
Regulatie van geluid
Naast het vergemakkelijken van het gehoor, dienen de gehoorbeentjes ook een beschermende functie bij blootstelling aan continue, harde geluiden.
Wanneer dit gebeurt, zullen de spieren van het trommelvlies (de stapedius- en tensor tympani-spieren genoemd) samentrekken. Het aanspannen vermindert het vermogen van het trommelvlies om te trillen, waardoor de beweging van gehoorbeentjes en de impact van het geluid worden beperkt.
Het is echter belangrijk op te merken dat dit geen onmiddellijke reactie is. De lus tussen het trommelvlies en de hersenen en de rug moet eerst worden gestimuleerd door een hard geluid voordat de vernauwing optreedt. Als zodanig zijn het trommelvlies en het gehoor mogelijk niet beschermd tegen een plotselinge, luide uitbarsting van geluid.
Leeftijd kan ook de snelheid van de lus vertragen, waardoor ouderen kwetsbaarder worden voor gehoorschade.
Aandoeningen van de gehoorbeentjes
De gehoorbeentjes kunnen af en toe beschadigd raken, zowel direct als indirect. Letsel kan gehoorverlies veroorzaken, soms ernstig, en kan bestaan uit:
- Otosclerose, een aandoening waarbij de gehoorbeenderen samensmelten en soms een operatie nodig hebben om te worden verholpen
- Ontwrichting van de gehoorbeenderen door een breuk, trauma of een chronische infectie
- Cholesteatoom, een cyste die zich achter het trommelvlies ontwikkelt en de beweging van de gehoorbeenderen belemmert
- Trommelvliesperforatie of infectie (myringitis) die de trillingsimpulsen naar de gehoorbeenderen vermindert
- Middenoorontstekingen die vochtophoping kunnen veroorzaken die de gehoorbeenbeweging beperken
- Genetische aandoeningen die de normale ontwikkeling van de gehoorbeentjes verstoren