Inhoud
Lymphogranuloma venereum (LGV) is een seksueel overdraagbare aandoening waarvan men in de eerste plaats dacht dat het individuen in de derde wereld trof. Helaas neemt het nu wereldwijd toe. Er was een eerste uitbraak bij mannen die seks hebben met mannen (MSM) in Nederland in 2003. Daarna werd LGV aangetroffen in geïsoleerde groepen MSM in West-Europa, Noord-Amerika en Australië. LGV is nauw verbonden met een HIV-infectie. Bovendien kan lymphogranuloma venereum, net als bij veel andere SOA's, het risico op overdracht en acquisitie van HIV zelfs vergroten.LGV wordt eigenlijk veroorzaakt door een soort chlamydia. Talrijke soorten chlamydia infecteren mensen. Serovars D-K veroorzaken standaard genitale infecties. Serovars A-C veroorzaken trachoom (blindheid). Serovars L1, L2 en L3 veroorzaken LGV.
Symptomen
In sommige opzichten lijkt infectie met LGV meer op infectie met syfilis dan standaard genitale chlamydia-infectie, omdat infectie meerdere stadia kent. Bovendien kunnen de symptomen systemisch worden (verspreid over het lichaam) in plaats van alleen lokaal.
De eerste fase van LGV-infectie is een kleine bult of papule die kan zweren. Dit symptoom verschijnt meestal ongeveer 1 tot 2 weken na blootstelling aan het virus. De tweede fase vindt ongeveer 2 tot 6 weken later plaats. Symptomen van lymfogranuloom in de tweede fase zijn gezwollen lymfeklieren, koorts en pijn. Geïnfecteerde MSM die anale seks beoefenen, kunnen ook last krijgen van jeuk, afscheiding en bloeding uit hun rectum. Gezwollen lymfeklieren komen minder vaak voor bij vrouwen met LGV.
Als LGV onbehandeld blijft, kan het chronisch worden en langdurige schade aan het lymfestelsel veroorzaken, vergelijkbaar met hoe onbehandelde chlamydia kan leiden tot bekkenontsteking. Problemen beginnen meestal ongeveer vijf tot tien jaar na de eerste infectie op te treden.
Diagnose en behandeling
Lymphogranuloma venereum kan buitengewoon moeilijk te testen zijn. Om een juiste diagnose te krijgen, moeten artsen zowel bekend zijn met de ziekte als een zeer zorgvuldige medische geschiedenis volgen. Het simpelweg onderzoeken van materiaal van de zweren geeft mogelijk geen duidelijk resultaat. Bacteriën zijn mogelijk niet altijd zichtbaar, afhankelijk van het stadium van de ziekte.
Lymphogranuloma venereum wordt veroorzaakt door een type chlamydia. Daarom kan het testen van zweren en ontstoken lymfeklieren op de aanwezigheid van chlamydia leiden tot een juiste diagnose. De meeste laboratoria zijn niet in staat onderscheid te maken tussen een standaard genitale chlamydia-infectie en Lymphogranuloma venereum. Dat betekent dat de infectie uiteindelijk een verkeerde diagnose kan stellen. Gelukkig is het behandelingsregime voor antibiotica vergelijkbaar. Bovendien, in de aanwezigheid van een bubo die chlamydia bevat, is het een vrij veilige gok dat Lymphogranuloma venereum de boosdoener is in plaats van een standaard genitale soort.