Inhoud
- Overzicht van het rouwproces
- Wat is anticiperend verdriet versus plotseling verlies?
- Wat kan er gebeuren bij een te verwachten overlijden?
- Wat zijn de symptomen van verdriet?
- Wat zijn de verschillende stadia van verdriet?
- Bij het ondersteunen van nabestaanden
- Abnormaal sterfgeval
- Zorg voor nabestaanden na het overlijden
Overzicht van het rouwproces
Verdriet is een natuurlijke menselijke reactie op het verlies van een dierbare. Het kan zich op veel manieren laten zien. Verdriet gaat in en uit fasen van ongeloof en ontkenning, naar woede en schuld, naar het vinden van een bron van troost, en uiteindelijk wennen aan het verlies.
Het is normaal dat zowel de stervende als de overlevenden verdriet ervaren. Voor overlevenden kan het rouwproces vele jaren duren. De uitdaging om de dood en het sterven te accepteren als de laatste fase van het leven, is waar het rouwproces om draait.
Wat is anticiperend verdriet versus plotseling verlies?
Anticiperend verdriet. Dit gebeurt wanneer iemand langdurig ziek is en zowel de patiënt als het gezin de dood voorzien. Anticiperen op het verlies van een dierbare kan net zo pijnlijk en stressvol zijn als het feitelijke verlies van die persoon. Anticiperend verdriet stelt het gezin in staat zich voor te bereiden op de onvermijdelijke dood. Dit kan een tijd zijn om problemen en zorgen op te lossen en de steun te zoeken van spirituele leiders, familie en vrienden. Het is ook een tijd om de wensen van de geliefde voor begrafenis- en begrafenisarrangementen en andere kwesties rond het levenseinde te verduidelijken.
Plotseling verlies. Dit is een dood die onverwacht en plotseling gebeurt, zoals een dodelijk ongeval of een hartaanval. Dergelijke tragedies kunnen overlevenden een schok en verward gevoel geven. Dierbaren blijven vaak achter met veel vragen, onopgeloste problemen en een scala aan emoties, waaronder woede, schuldgevoelens en pijn. Steun van familie, vrienden en geestelijken is belangrijk voor mensen die plotseling verlies lijden.
Wat kan er gebeuren bij een te verwachten overlijden?
Veel, hoewel niet alle, mensen die voor hun eigen dood staan, zijn bereid om kwesties als dood en sterven te bespreken. Dit kan een tijd zijn om geestelijke kwesties te bespreken, gezinskwesties op te lossen, na te denken over het leven en de prestaties van een geliefde, en dankbaarheid te uiten. Het biedt ook de mogelijkheid om praktische zaken op orde te brengen, waaronder:
Kunnen uitvaartkosten worden vooruitbetaald?
Welk uitvaartcentrum zou de persoon het liefst regelen?
Kan de persoon helpen met overlijdensadvertenties om ervoor te zorgen dat deze correct en volledig is?
Wat zijn de specifieke begrafeniswensen van het individu?
Als een kerkdienst op orde is, kan de persoon die met de dood te maken heeft dan helpen bij het plannen van favoriete Schriftteksten of lofzangen?
Heeft crematie of begraven de voorkeur?
Is er een perceel op de begraafplaats gekocht?
Wenst de persoon dat herdenkingsbijdragen worden gedaan aan een bepaalde liefdadigheidsinstelling of welwillende organisatie?
Kan de persoon anderen aanwijzingen geven over belangrijke praktische kwesties, zoals testamenten, bankrekeningen, naam van de advocaat, pensioenregelingen, pensioenfondsen en levensverzekeringen?
Wat zijn de symptomen van verdriet?
Voor zowel de persoon die met de dood wordt geconfronteerd als de nabestaanden na het overlijden van een dierbare, is het normaal om veel symptomen van verdriet te ervaren. Deze kunnen zijn:
Lichamelijke symptomen:
Gebrek aan energie of vermoeidheid
Hoofdpijn en maagklachten
Overmatig slapen of overbelasting en overmatige activiteit
Emotionele symptomen:
Geheugen vervalt, afleiding en preoccupatie
Prikkelbaarheid
Depressie en gevoelens van euforie
Extreme woede of gevoelens van berusting bij de situatie
Spirituele symptomen:
Gevoelens van dichter bij God zijn of gevoelens van woede en verontwaardiging jegens God
Het geloof versterken of het geloof in twijfel trekken
Wat zijn de verschillende stadia van verdriet?
Het is normaal dat mensen die met de dood worden geconfronteerd, evenals degenen die ze achterlaten, vele stadia van verdriet doorlopen. Voor overlevenden kan het rouwproces enkele maanden of 2 tot 3 jaar of langer duren. De fasen van verdriet vallen niet noodzakelijk in een vaste volgorde en variëren sterk van persoon tot persoon. Mensen kunnen tijdens het rouwproces op verschillende tijdstippen in en uit deze stadia gaan. Deze fasen omvatten:
Schok
Depressie, eenzaamheid en een gevoel van isolatie
Lichamelijke symptomen, zoals hoofdpijn, pijn in het lichaam of maagklachten
Gevoelens van paniek
Schuld
Woede
Onvermogen om terug te keren naar de dagelijkse routine
Terugkeer van gevoelens van hoop
Aanvaarding
Als jij of een geliefde een rouwperiode doormaakt die langer lijkt te duren dan zou moeten, kun je professionele hulp zoeken om je bij het proces te helpen. Uw zorgverlener kan een goede bron zijn voor verwijzingen, of u wilt voor advies spreken met uw spiritueel leider (zoals priester, rabbijn en predikant).
Bij het ondersteunen van nabestaanden
Er zijn veel dingen die u kunt doen om een nabestaande te helpen. Deze omvatten:
Kaarten of bloemen versturen
Voedsel bereiden
Kinderopvang bieden
Huishoudelijke taken
Bijdragen aan een doel dat betekenis heeft voor het gezin
Vervoer aanbieden
U kunt ook het volgende overwegen wanneer u voor nabestaanden zorgt:
Wees beschikbaar. Soms, als mensen rouwen, willen ze niet praten of luisteren, en ook niet dat jij praat of luistert. Ze willen gewoon dat je er voor hen bent.
Geef de rouwende persoon het volledige scala van zijn of haar emoties, inclusief woede en bitterheid, die soms kunnen worden geuit tegen de zorgverleners, God of zelfs de geliefde die is overleden.
Wees geduldig en begripvol, maar niet betuttelend. Beweer niet te weten hoe de ander zich voelt. Dwing de persoon niet om te praten of gevoelens te delen als hij of zij dat niet wil.
Maak u geen zorgen over het noemen van de naam van de overledene of het delen van een dierbare herinnering aan de persoon terwijl u in het gezelschap bent van de nabestaanden. Ook zij denken aan hun geliefde, dus het is acceptabel en natuurlijk om de naam in gesprek te brengen.
Bedenk dat rouwen tijd kost en een natuurlijk menselijk proces is. Het maakt niet uit hoeveel je "de pijn wilt stoppen", de nabestaanden moeten het rouwproces doorstaan. Geef ze tijd en zorg voor ze terwijl ze er doorheen gaan.
Een persoon die meer dan een jaar rouwt, moet worden beoordeeld door een zorgverlener.
Abnormaal sterfgeval
De eerstelijnszorgverlener kan de nabestaande helpen zich aan zijn of haar verlies aan te passen. Ook al ervaren ze een slechte gezondheid, mensen met een abnormale rouw maken minder vaak gebruik van gezondheidsdiensten. Outreach-inspanningen zijn belangrijk om diegenen te helpen die deze diensten nodig hebben. Depressie, zelfmoord, angst en gecompliceerd verdriet zijn de meest voorkomende negatieve psychologische eigenschappen die verband houden met verlies.
Zorg voor nabestaanden na het overlijden
Een zorgverlener die voor de overledene zorgt, kan de nabestaanden helpen het overlijden te accepteren door het volgende te doen:
De zorgverlener dient direct na het overlijden contact op te nemen met familieleden die niet aan het bed aanwezig zijn om hen te vertellen over hun verlies, medeleven te betuigen, vragen te beantwoorden en hen de mogelijkheid te bieden het lichaam te bekijken.
Een condoleancebrief is een belangrijk onderdeel van kwaliteitsvolle zorg aan het levenseinde. Overweeg om de begrafenis- of herdenkingsdienst bij te wonen.
De United States Preventive Services Task Force beveelt zorgverleners aan zich bewust te zijn van suïcidale gedachten bij mensen die recent een verlies hebben geleden. Omdat nabestaanden vaak geen contact leggen, is het raadzaam om de nabestaanden te bereiken via een persoonlijk telefoontje of een afspraak.
Patiënten passen zich sneller aan het verlies aan als ze hun normale activiteiten-, slaap-, lichaamsbeweging- en voedingspatroon bijhouden en moeten worden aangemoedigd om dit te doen.
De meeste rouwende mensen wenden zich tot familie, vrienden en religieuze organisaties. Mensen met een nabestaanden die dergelijke sociale ondersteuning niet hebben, wenden zich tot een zorgaanbieder als uitlaatklep voor hun verdriet.