Inhoud
- Symptomen
- Oorzaken
- Bijdragende oorzaken en daarmee samenhangende ziekten
- Diagnose
- Behandeling
- Omgaan
Ademhalingsacidose is een medisch noodgeval waarvoor een snelle diagnose vereist is. De behandeling kan ademhalingsmachines en langetermijnmanagement omvatten om onderliggende bijdragen aan te pakken. Deze aandoening wordt ook wel primaire hypercapnie genoemd.
Symptomen
Naarmate het kooldioxidegehalte toeneemt, ervaren de hersenen een verhoogde bloedstroom en -volume, wat leidt tot specifieke stoornissen en bijbehorende symptomen. Het vrijkomen van catecholamines - hormonen geproduceerd door uw bijnieren tijdens stressvolle periodes - kan bovendien leiden tot andere symptomen zoals blozen van de huid, zweten en hartstoornissen.
Dit zijn de meest voorkomende symptomen die verband houden met respiratoire acidose:
- Slaperigheid
- Vermoeidheid
- Lethargie
- Verwarring
- Coma
- Ongerustheid
- Psychose
- Hoofdpijn
- Kortademigheid
- Tremoren (manifesteren zich als trillende of schokkende spierbewegingen)
- Asterixis (een onvermogen om de houding van een deel van het lichaam aan te houden)
- Epileptische aanvallen
- Warme en rode huid
- Zweten
Niet al deze symptomen hoeven aanwezig te zijn voor de diagnose van respiratoire acidose, en sommige treden eerder op, terwijl andere zich kunnen ontwikkelen als de aandoening vordert. Iemand kan bijvoorbeeld in eerste instantie slaperig lijken voordat hij lethargischer wordt en uiteindelijk niet meer reageert en in een comateuze toestand terechtkomt.
Ernstige respiratoire acidose is een medisch noodgeval en vereist onmiddellijke medische aandacht. Als u vermoedt dat zich symptomen ontwikkelen, zoek dan onmiddellijk een evaluatie. Indien onbehandeld, kunnen er ernstige complicaties optreden, waaronder orgaanfalen, shock en zelfs de dood.
Oorzaken
Ademhalingsacidose treedt op wanneer de ademhaling dermate wordt aangetast dat het vermogen om kooldioxide te verdrijven wordt aangetast. Deze hypoventilatie verhoogt de concentratie kooldioxide in het bloed en verlaagt de pH-waarde van het bloed. Deze veranderingen kunnen acuut optreden bij een plotselinge ziekte of het gevolg zijn van chronische, langdurige ziekten.
Koolstofdioxide wordt gecombineerd met water in de longen om koolzuur te produceren. Dit valt uiteen in bicarbonaat en een waterstofion, waardoor de pH-waarde van het bloed effectief wordt verlaagd, waardoor het zuurder wordt.
Het zuur-base-evenwicht van het lichaam resulteert normaal gesproken in een pH-waarde tussen 7,35 en 7,45. Als het onder de 7,35 komt, staat dit bekend als acidose (of acidemie, verwijzend naar zuurgraad in het bloed). Als het niveau hoger is dan 7,45, wordt het alkalose genoemd (of alkaliëmie, verwijzend naar alkaliteit in het bloed). Het evenwicht kan worden verschoven door te ademen (en de mate van uitademing of uitademing van kooldioxide). Het kan ook worden beïnvloed door veranderingen in het metabolisme die de productie van kooldioxide of zuur beïnvloeden, of de uitscheiding van bicarbonaat via de nieren. Er zijn twee soorten respiratoire acidose:
- Acute respiratoire acidose-Koolstofdioxide-niveaus kunnen zeer snel toenemen als gevolg van een acute ziekte die het zuur-base-evenwicht verstoort, zoals die als gevolg van een overdosis drugs, beroerte, aspiratie (zoals verstikking door braaksel) of longontsteking.
- Chronische respiratoire acidose-Over een langere periode werken de nieren om de situatie te stabiliseren door de productie van bicarbonaat te verhogen om het zuur-base-evenwicht van het lichaam te herstellen. Hoewel de stabilisatie een tijdje kan helpen, kan er een moment komen dat deze compensatie simpelweg onvoldoende is. Dit kan worden veroorzaakt door chronische obstructieve longziekte (COPD), spieraandoeningen of ernstige thoracale skeletafwijkingen.
Bijdragende oorzaken en daarmee samenhangende ziekten
Ademhalingsacidose kan om meerdere redenen optreden. Als de hersenstam niet aanzet tot normale ademhaling, de luchtweg wordt geblokkeerd, het longweefsel onvoldoende wordt geventileerd met lucht of onvoldoende wordt doorbloed met bloed, of het diafragma en de musculoskeletale ondersteuning van de ademhaling mislukt, kan respiratoire acidose ontstaan.
Stoornis in de hersenstam
Binnen de hersenstam genereert het ademhalingscentrum een signaal dat ervoor zorgt dat de longen opblazen of leeglopen door activering van de ademhalingsspieren (vooral het diafragma). Terwijl het middenrif samentrekt, wordt het naar beneden getrokken en worden de longen gevuld met lucht, en terwijl het ontspant, worden de longen passief leeggemaakt. Als het ademhalingscentrum in de hersenstam beschadigd is, kan de ademhaling in gevaar komen. Mogelijke verslechtering kan optreden in de setting van:
- Geneesmiddelen die de ademhaling onderdrukken (verdovende middelen, benzodiazepinen en alcohol)
- Overdosis drugs
- Ruggengraat letsel
- Beroerte
- Tumor
- Trauma
Deze afwijkingen veroorzaken doorgaans andere symptomen, die vaak het bewustzijn aantasten en in ernstigere gevallen bijdragen tot niet-reageren of coma.
Blokkering van de luchtwegen
De toevoer van lucht naar de longen kan op verschillende punten geblokkeerd raken. De doorgang die de neus en mond met de longen verbindt (die zich uitstrekt van de keel naar de luchtpijp en bronchiën) kan worden geblokkeerd. Als alternatief kunnen de kleinere druifachtige zakjes in de longen, de longblaasjes genaamd, stijf worden of gevuld met slijm. Ademhalingsfalen en respiratoire acidose kunnen geleidelijk ontstaan als gevolg van deze blokkades die de luchtuitwisseling beïnvloeden. Bijdragen zijn onder meer:
- Aspiratie (zoals verstikking door braaksel)
- Astma
- COPD
Deze aandoeningen kunnen gepaard gaan met piepende ademhaling, kortademigheid, hoesten en andere tekenen van ademhalingsproblemen.
Ontoereikende ventilatie en perfusie van longweefsel
Om het lichaam van kooldioxide te ontdoen, moet het bloed het afgeven aan goed geventileerde longblaasjes die goed worden geventileerd door lucht. Gecompromitteerde bloedstroom, of longweefsel dat niet voldoende met lucht kan worden gevuld, beide beïnvloeden de functie. Wanneer er een discrepantie is tussen luchtstroom (ventilatie) en bloedstroom (perfusie), leidt dit tot een aandoening die ventilatie in de dode ruimte wordt genoemd. Dit functieverlies kan bijdragen aan respiratoire acidose en kan het gevolg zijn van:
- Longontsteking
- Longoedeem (secundair aan hartfalen)
- Longfibrose (littekens en verdikking van het longweefsel)
- Pneumothorax (een breuk waardoor lucht ontsnapt en externe instorting van de long)
- Obesitas hypoventilatiesyndroom (ernstige obesitas beperkt de mate waarin de longen kunnen uitzetten)
Veel van deze problemen leiden tot ademhalingsmoeilijkheden die duidelijk kunnen worden door verlaagde zuurstofniveaus.
Musculoskeletale insufficiëntie
Het diafragma is primair verantwoordelijk voor het uitzetten en vullen van de longen. Als deze spier faalt (vaak als gevolg van schade aan de middenrifzenuw), kan de ademhaling worden aangetast. Aandoeningen die de longexpansie beperken of de spieren verzwakken die de ademhaling bevorderen, kunnen geleidelijk respiratoire acidose veroorzaken. Overweeg deze mogelijke oorzaken:
- Diafragma-disfunctie
- Scoliose
- Myasthenia gravis
- Amyotrofische laterale sclerose
- Guillain-Barre-syndroom
- Spierdystrofie
Deze aandoeningen kunnen testen vereisen om vast te stellen in welke mate ze bijdragen aan de ontwikkeling van respiratoire acidose.
Diagnose
Respiratoire acidose komt meestal onder de aandacht omdat de getroffen persoon tekenen van ademhalingsproblemen vertoont, vaak geassocieerd met veranderingen in het bewustzijn. Afhankelijk van de scherpte kan dit een noodevaluatie vereisen. Als de symptomen geleidelijker optreden, kan de beoordeling plaatsvinden in een klinische of ziekenhuisomgeving.
Een arts voert een lichamelijk onderzoek uit, luistert naar het hart en de longen, beoordeelt de bloedsomloop en zorgt ervoor dat de luchtweg niet wordt geblokkeerd. Risicofactoren voor respiratoire acidose zullen worden geïdentificeerd. Als het onstabiel wordt geacht, worden snel bloedonderzoeken uitgevoerd om de kooldioxide- en pH-waarden van het bloed te meten.
De belangrijkste test voor de diagnose van respiratoire acidose is de arteriële bloedgasmeting: deze test meet het zuurstof- en kooldioxidegehalte in het bloed door een monster te nemen uit een perifere slagader, meestal van een extremiteit. De meting van kooldioxide, de arteriële CO2-spanning of PaCO2 genoemd, is hoger dan 45 millimeter kwik bij eenvoudige respiratoire acidose (zoals gemeten in rust en op zeeniveau).
De zuurgraad van het bloed wordt gemeten met de pH-waarde. Ademhalingsacidose treedt op wanneer een toename van PaCO2 zich ontwikkelt als gevolg van ademhalingsstoornissen die resulteren in een pH van minder dan 7,35, gemeten in bloed uit een slagader.
Bij chronische respiratoire acidose kan de PaC02 verhoogd zijn bij een normale bloed-pH (in het bereik van 7,35 tot 7,45). Het kan ook in een bijna normaal bereik zijn. Dit komt doordat de nieren de acidose compenseren met een verhoging van de neutraliserende bicarbonaatspiegels in het bloed.
Verdere tests om de oorzaken van respiratoire acidose te identificeren, kunnen zijn:
- Basis metabolisch panel (bloedtest)
- Röntgenfoto van de borst
- CT-scan van de borst
- Longfunctietesten (om de ademhaling te meten en hoe goed de longen functioneren)
Afhankelijk van de vermoedelijke oorzaak, vooral als deze te wijten is aan een afwijking in de hersenen of het bewegingsapparaat, kunnen aanvullende tests nodig blijken.
Behandeling
Bij acute respiratoire acidose probeert het lichaam aanvankelijk te compenseren. Deze reactie, metabole compensatie genaamd, treedt op als de acidose langer dan 12 uur aanhoudt. De nieren verhogen de afgifte van waterstofionen via ammonium, waardoor de zuurgraad van het bloed afneemt. Het genereren en opnieuw absorberen van bicarbonaat helpt ook om de pH-balans van het lichaam te herstellen naar normale waarden. Dit proces duurt drie tot vijf dagen. Helaas is het misschien niet genoeg.
Uiteindelijk kan een behandeling om respiratoire acidose te corrigeren alleen succesvol zijn door de ademhaling kunstmatig te ondersteunen om volledige respiratoire insufficiëntie te voorkomen en de onderliggende oorzaak aan te pakken. Dit kan het gebruik van de volgende behandelingen vereisen.
Niet-invasieve positieve drukventilatie
Deze ondersteunende apparaten omvatten continue positieve luchtwegdruk (CPAP) of bilevel (BiPAP) therapie. Perslucht wordt geleverd via een gezichtsmasker, vaak door de neus of neus en mond, waardoor het vermogen van de longen om kooldioxide te verdrijven verbetert. . Deze interventies zijn vooral nuttig bij obstructieve slaapapneu, obesitas hypoventilatiesyndroom en neuromusculair falen. Ze kunnen acuut worden gebruikt om de noodzaak van intubatie en plaatsing op een beademingsapparaat te vermijden.
Zuurstofsuppletie
Als wordt vastgesteld dat het zuurstofgehalte in het bloed laag is, kan extra zuurstof worden verstrekt om dit probleem te verlichten Zuurstof alleen is geen geschikte behandeling, omdat het de ademhaling onder bepaalde omstandigheden kan onderdrukken, wat kan leiden tot nog hogere kooldioxidegehaltes.
Intubatie
Als de ademhalingsmoeilijkheden toenemen, kan het nodig zijn om een buis in de luchtwegen te plaatsen voor een meer directe toegang om de longen te ventileren. De getroffen persoon wordt verdoofd en vastgehouden om verwijdering van de buis te voorkomen. Het zal worden aangesloten op een ventilator en de juiste instellingen zullen het vermogen van de longen om zuurstof te verkrijgen en kooldioxide te verdrijven optimaliseren. Dit vereist observatie op de intensive care.
Verdere interventies zijn afhankelijk van de bijdragende factoren. Dit kunnen de volgende zijn.
- Medicijnen: Bronchodilatatoren en corticosteroïden kunnen worden gebruikt om sommige soorten luchtwegobstructie, zoals die geassocieerd met astma of COPD, ongedaan te maken.
- Stoppen met roken: Rokers worden aangemoedigd om te stoppen. Roken draagt bij aan het disfunctioneren van de luchtwegen, en het vermijden van extra schade kan toekomstige problemen voorkomen.
- Gewichtsverlies: In het geval van obesitas-hypoventilatiesyndroom kan aanzienlijk gewichtsverlies nodig zijn om abnormale compressie van de longen te verminderen. Dit kan worden bereikt met een dieet en lichaamsbeweging, maar in het geval van morbide obesitas kunnen chirurgische ingrepen voor gewichtsverlies nodig zijn.
- Kalmerende middelen vermijden: Wees voorzichtig met het nemen van kalmerende medicijnen. Dit kunnen zowel verdovende (of opioïde) pijnstillers zijn als benzodiazepinen die worden gebruikt om angst en andere aandoeningen te behandelen. Combineer nooit voorgeschreven medicijnen met alcohol om bijwerkingen te voorkomen die de ademhaling kunnen beïnvloeden.
- Slaapapneu behandeling: Gestoorde ademhaling tijdens de slaap kan vatbaar zijn voor problemen overdag. Slaapapneu is de meest voorkomende aandoening die de nachtelijke ademhaling beïnvloedt. Het kan worden geassocieerd met andere symptomen, zoals snurken en slaperigheid overdag, en testen wordt sterk aanbevolen als deze aandoening wordt vermoed. Behandeling met het gebruik van een oraal apparaat of CPAP-machine kan voordelen op de lange termijn opleveren. Als u een behandeling heeft gekregen, zoals CPAP, zorg er dan voor dat u deze elke nacht gebruikt.
Omgaan
De langetermijnprognose van respiratoire acidose hangt af van de onderliggende afwijking die het probleem veroorzaakt. Sommige bijdragers zijn chronisch en progressief, of van anderen wordt verwacht dat ze vrij snel oplossen. Het is belangrijk om met een arts samen te werken om vast te stellen wat er zou kunnen bijdragen en om zoveel mogelijk suggestieve factoren op te lossen.
Een woord van Verywell
Als u vermoedt dat iemand ademhalingsmoeilijkheden heeft, wat leidt tot symptomen die wijzen op respiratoire acidose, is het belangrijk om hem onmiddellijk door een arts te laten controleren: breng hem naar de eerste hulp of bel 911.Door onmiddellijk medisch onderzoek te zoeken, kunnen interventies worden uitgevoerd om de ademhalingsmoeilijkheden op te lossen en het lichaam weer normaal te laten functioneren.