Inhoud
Een stressfractuur is een veel voorkomende overbelastingsblessure, die het meest voorkomt bij atleten. Het verschilt van het typische botbreuk dat wordt veroorzaakt door een acute gebeurtenis, zoals een auto-ongeluk of een val. In die gevallen ervaart het bot een zeer hoge kracht die de breuk veroorzaakt.Een spanningsbreuk treedt op wanneer de krachten veel lager zijn, maar zich gedurende een lange periode herhaaldelijk voordoen; deze letsels worden ook wel vermoeidheidsfracturen genoemd. Stressfracturen worden vaak gezien bij atleten die rennen en springen op harde oppervlakken, zoals afstandslopers, basketbalspelers en balletdansers.
Een stressfractuur kan in elk bot voorkomen, maar wordt vaak gezien in de voet-, scheenbeen- en heupbeenderen. Ze komen zelden voor in de bovenste extremiteit, omdat het gewicht van uw lichaam niet door uw armen wordt ondersteund, zoals in uw benen.
Tekenen van een stressfractuur
Het meest voorkomende teken van een stressfractuur is pijn die verband houdt met activiteit. De pijn van een stressfractuur is meestal voorspelbaar. Dit betekent dat atleten meestal precies weten hoe lang het duurt voordat de pijn zich ontwikkelt, en de pijn verdwijnt doorgaans zodra het lichaamsdeel is gerust.
Elke atleet met aanhoudende pijn die niet verdwijnt, moet worden geëvalueerd om er zeker van te zijn dat er geen tekenen zijn van een stressfractuur.
Omdat deze overbelastingsblessures een typisch beloop hebben en gemeenschappelijke fysieke bevindingen hebben, kunnen de anamnese en het onderzoek van cruciaal belang zijn bij de diagnostische evaluatie. Röntgenfoto's laten mogelijk geen stressfractuur zien, maar ze kunnen wel tekenen vertonen dat bot probeert te genezen rond het gebied van de stressfractuur. Verdere studies, waaronder een MRI of botscan, kunnen nodig zijn als de diagnose onduidelijk is of als het probleem niet met de behandeling is opgelost.
Hoe stressfracturen optreden
Bot ondergaat voortdurend veranderingen om zich aan zijn omgeving aan te passen. Wanneer astronauten de ruimte ingaan, is het bekend dat ze een dunner wordend bot ontwikkelen, vergelijkbaar met osteoporose. De reden is dat hun skelet niet onder de constante zwaartekracht staat en dat het bot zich aanpast aan die omgeving.
Stressfracturen worden meestal gezien bij atleten die hun activiteitsniveau in korte tijd verhogen. De toegenomen vraag die aan het bot wordt gesteld, zorgt ervoor dat het bot opnieuw wordt gemodelleerd en sterker wordt in de gebieden met hogere stress. Als de reactie van het bot het tempo van de herhaalde eisen echter niet kan handhaven, kan dit een stressfractuur tot gevolg hebben. Stressfracturen zijn bijna altijd het gevolg van een toenemende duur of intensiteit van een activiteit die het lichaam te snel kan aanpassen.
Een andere factor die kan bijdragen aan het ontstaan van een stressfractuur zijn afwijkingen in de voeding en onregelmatige menstruatie. Omdat beide factoren bijdragen aan de gezondheid van de botten, kunnen problemen met het dieet (bijv. Slechte voeding, anorexia, boulimie) of menstruatie (amenorroe) een persoon een hoger risico op een stressfractuur geven. Dit is de reden dat jonge vrouwelijke atleten een bijzonder hoog risico lopen op het ontwikkelen van een stressfractuur.
Behandeling van stressfracturen
De beste behandeling voor een stressfractuur is om het gewonde lichaamsdeel te laten rusten. Als er geen bewijs is dat de stressfractuur kan verschuiven (verschuiving van de uitlijning), kan het vermijden van overbelastingsactiviteit voldoende behandeling zijn. Als er echter een probleem is met de verplaatsing van de spanningsbreuk, moet het dragen van gewicht worden vermeden (d.w.z. gebruik krukken). Vooral stressfracturen van de heup zijn zorgwekkend, want als deze fracturen zich verplaatsen, is een operatie verplicht en zijn complicaties op de lange termijn een groot probleem.
Andere algemene behandelingen voor stressfracturen zijn:
- IJs het gewonde gebied
- Draag de juiste uitrusting, met name schoeisel
- Verhoog de activiteiten geleidelijk