Inhoud
De talus is het bot aan de bovenkant van de voet dat dient als zitstok voor het scheenbeen en het gewicht van het hele lichaam draagt. De talus wordt als een kort bot beschouwd en is een van de belangrijkste botten van de enkel. Het is iets langer dan 5 cm bij vrouwen en iets meer dan 6 cm bij mannen. Talus komt van het Latijnse woord voor dobbelstenen, omdat Romeinse soldaten dit bot van paarden gebruikten om dobbelstenen voor kansspelen te maken.Anatomie
De talus is een zeer compact en hard bot en vormt een deel van het enkelgewricht waar het scheenbeen (scheenbeen) en het kuitbeen de voet ontmoeten. Het wordt gevonden aan de bovenkant van de voet en is een van de zeven voetwortelbeentjes. De talus is 5-6 cm lang en is bijna bedekt met kraakbeen om de bewegingen van de talus als onderdeel van zowel de enkel als de voet te helpen opvangen.
De talus is verbonden met het scheenbeen aan de bovenkant (superieur), de calcaneus aan zowel de achterkant (posterieur) als eronder (inferieur), het naviculair naar de voorkant (anterieur) en het blok onderaan (inferieur). Bloed wordt aan de talus toegevoerd via de posterieure tibiale, anterieure tibiale en peroneale slagaders. De posterieure tibiale slagader is de belangrijkste bloedtoevoer naar de talus.
De delen van de talus zijn het hoofd dat aansluit op het hoefkatrol, de nek, de koepel die aansluit op het scheenbeen, het achterste facet dat aansluit op de calcaneus en het voorste facet dat aansluit op het blok. Er zijn uitsteeksels aan de achterkant en zijkant, het posterieure proces en het laterale proces genoemd. Er is een depressie onder de talus die de sulcus tali wordt genoemd.
Functie
De talus is cruciaal voor de functie van de enkel. Samen bekeken in de enkel en in relatie tot de andere tarsale botten, ziet het eruit als een universele verbinding op de aandrijfas van een auto. De talus werkt op dezelfde manier, waardoor de verbindingsbeenderen van de enkel er in meerdere richtingen omheen kunnen glijden terwijl ze het gewicht dragen.
De talus is het belangrijkste bot dat de enkel met het onderbeen verbindt. De talus dient als verbindingspunt voor meerdere botten en neemt veel kracht op bij verdraaien of plotselinge belasting van de voet en enkel.
Bijbehorende voorwaarden
De meest voorkomende verwonding van de talus is door een draaiende beweging die kan leiden tot zeer kleine, pijnlijke fracturen van de talus, evenals schade aan het bindweefsel en het kraakbeen eromheen.
Nieuwere verwondingsmechanismen hebben de incidentie van talusfracturen verhoogd doordat sporten of voertuigen zijn veranderd. Snowboarders hebben bijvoorbeeld een toename gezien van fracturen van het laterale proces van de talus. Dit soort verwondingen was ooit zeer zeldzaam en werd vaak over het hoofd gezien omdat ze subtiel kunnen zijn op een röntgenfoto.
Ernstige enkelbreuken of verdraaiingen kunnen resulteren in een talusbreuk. Buiten een draaiende beweging is meestal nogal wat kracht nodig om de talus te breken, wat kan optreden als gevolg van vallen van grote hoogte of door frontale auto-ongelukken. Ouderen hebben een grotere kans op talusfracturen.
Tot de 20e eeuw werden talusfracturen zelden gedocumenteerd. In 1919 merkten artsen een toename van talusfracturen op als gevolg van vliegtuigongelukken. Dezelfde soorten verwondingen komen tegenwoordig voor bij auto-ongelukken met hoge snelheid en bij vallen van zeer hoge plaatsen.
Talusfracturen worden ingedeeld van type I tot type IV:
- Type I talusfracturen een duidelijke verticale fractuurlijn hebben, maar zeer weinig of geen scheiding van de twee delen van de talus en deze blijft in de juiste anatomische positie binnen de enkel. Slechts een van de drie bloedvaten die de talus voeden, wordt meestal aangetast. Een type I talusfractuur geneest meestal goed zonder enige necrose van het bot.
- Type II talusfracturen een duidelijke scheiding hebben over de fractuur, maar de talus blijft nog grotendeels op zijn plaats in de enkel. Bij een type II talusfractuur kan het bot bijna altijd worden verkleind (weer in elkaar gezet), maar er kan enige langdurige schade optreden en mogelijke necrose van het bot. In dit geval kunnen twee van de drie slagaders die de talus voeden, worden beschadigd.
- Type III talusfracturen hebben dezelfde soort scheiding als een type II-fractuur met de toevoeging van een enkeldislocatie. Dit betekent dat de positie van de botten rond de talus wordt aangetast en mogelijk niet op dezelfde manier in elkaar past als als er geen letsel was. Bij een type III talusfractuur komt een verstoring van alle drie de bloedvaten vaak voor en kan necrose van het bot optreden.
- Type IV talusfracturen omvatten niet alleen de ontwrichting van het taluslichaam (het achterste deel) van de calcaneus, maar ook de scheiding van de kop van de talus van de andere tarsale botten er voor. Dit zou een subtiel verschil kunnen zijn met een type III talusfractuur en maakte oorspronkelijk geen deel uit van het classificatiesysteem.
Ongeacht het type talusfractuur lopen de symptomen in dezelfde ader. Pijn, zwelling en misvorming van de enkel, onvermogen om gewicht te dragen, verminderde bewegingsvrijheid en gevoeligheid zijn de meest voorkomende symptomen van talusfracturen.
De behandeling van talusfracturen is afhankelijk van de ernst en omvat een combinatie van chirurgie, immobilisatie (een gipsverband of beugel), fysiotherapie, krukken of andere gewichtsvermindering en pijnverlichting. Complicaties op de lange termijn van talusfracturen kunnen artritis en meerdere operaties omvatten.
Congenitale verticale talus is een zeldzame genetische misvorming van de talus die in utero optreedt en bij de geboorte wordt gediagnosticeerd. Verticale talus is pijnloos bij de geboorte, maar als het niet wordt behandeld, kan het buitengewoon pijnlijk worden voor de patiënt. Gewoonlijk wordt de verticale talus met een operatie gecorrigeerd bij een leeftijd van ongeveer 9 maanden tot 1 jaar. Vóór die leeftijd kunnen sommige artsen aanbevelen om niet-chirurgische behandelingen te proberen, zoals speciale schoenen of beugels.
Als de verticale talus tijdens de kindertijd niet wordt gecorrigeerd, is het repareren ervan bij volwassenen buitengewoon moeilijk en zijn meerdere operaties vereist.
Revalidatie
Verwondingen aan de talus vereisen een trauma met hoge energie en het kan weken tot maanden duren voordat ze volledig hersteld zijn. Stabiele fracturen, hierboven vermeld als type I talusfracturen, zijn fracturen waarbij het bot zich nog in de juiste anatomische positie bevindt. Dat zijn de enige soorten talusfracturen die redelijkerwijs zonder operatie kunnen worden behandeld.
Ernstigere talusfracturen die als onstabiel worden beschouwd, wat betekent dat de botten van hun plaats zijn verschoven, vereisen een operatie om de botten terug te plaatsen waar ze horen en ze vast te zetten. De botten worden vaak op hun plaats gehouden met schroeven.
Vanwege de functie van de talus kan er tijdens het begin van de herstelperiode, die de eerste 8 tot 12 weken kunnen zijn, geen gewicht op de talus worden aangebracht. Gewichtsvermindering omvat het dragen van een cast en het gebruik van krukken of een kniescooter.
Ondanks de noodzaak om het gewicht van een genezende talus af te houden, kan de arts de patiënt aanmoedigen om de enkel zo snel mogelijk te bewegen. In chirurgische gevallen zal de arts waarschijnlijk beweging voorstellen zodra de wond geneest. In niet-chirurgische gevallen zal de arts waarschijnlijk een beweging van de enkel voorstellen zodra het gipsverband is verwijderd.
Als het eenmaal mogelijk is om weer gewicht op de enkel te dragen, zal de arts waarschijnlijk een geleidelijke introductie tot het dragen voorstellen. Gewoonlijk omvat dit het dragen van een orthopedische schoen om het gewicht over meerdere delen van de voet te verdelen en het gewicht hoger op het been te brengen.
- Delen
- Omdraaien
- Tekst