Inhoud
- Hoe obesitas hypoventilatiesyndroom optreedt
- De belangrijke rol van obstructieve slaapapneu
- Ademen wordt moeilijker bij obesitas
- De aanpassing van het lichaam verergert hypoventilatie
Hoe obesitas hypoventilatiesyndroom optreedt
Obesitas hypoventilatiesyndroom (OHS) treedt op wanneer de ademhaling onvoldoende is om het lichaam van koolstofdioxide te verwijderen bij iemand met obesitas. Er kunnen een handvol onderliggende redenen zijn die aan dit resultaat bijdragen. Uiteindelijk is het resultaat hetzelfde en kunnen deze ademhalingsproblemen leiden tot volledige ademhalingsinsufficiëntie. Dit kan worden vastgesteld door de niveaus van kooldioxide in het bloed te meten, die tijdens het wakker zijn verhoogd worden bij mensen met obesitas-hypoventilatiesyndroom.
Koolstofdioxide is een afvalproduct dat normaal gesproken uit onze longen wordt geblazen in ruil voor zuurstof. Wanneer de ademhaling door verschillende oorzaken onvoldoende wordt, kan dit niet gebeuren. In plaats daarvan blijft de kooldioxide in onze circulatie en bouwt zich langzaam op. Het wordt een gif met giftige effecten, leidend tot slaperigheid en (uiteindelijk) bewusteloosheid of zelfs de dood.
De term hypoventilatie verwijst naar onvoldoende ademhaling. Dit kan het gevolg zijn als de ademhalingen niet voldoende volume hebben of niet vaak genoeg voorkomen. Stel je voor dat je je longen maar half vol kunt vullen. Deze oppervlakkige ademhalingen zouden het moeilijk maken om de kooldioxide te verwijderen en de zuurstof op te nemen die je nodig hebt om te leven. Bovendien zal het kortademig zijn als u minder vaak ademhaalt dan u nodig heeft. De hypoventilatie die deze aandoening kenmerkt, kan het gevolg zijn van een combinatie van deze factoren. Helaas merken degenen die getroffen zijn deze beperkingen buiten hun bewuste controle om te overwinnen.
De belangrijke rol van obstructieve slaapapneu
Het kan niet genoeg worden benadrukt hoe centraal een rol speelt bij obstructieve slaapapneu in deze toestand. Slaapapneu komt zelfs voor bij 85 tot 92% van de mensen met obesitas-hypoventilatiesyndroom. Deze overlapping kan het gevolg zijn van een vergelijkbaar onderliggend mechanisme en een predisponerende anatomie. Het is ook mogelijk dat OHS een extreme vorm van slaapapneu vertegenwoordigt waarbij de ademhaling zo gecompromitteerd raakt dat het andere gevolgen begint te krijgen overdag, met name kortademigheid (of kortademigheid) bij inspanning.
Ter herinnering: slaapapneu treedt op wanneer de bovenste luchtwegen tijdens de slaap gedeeltelijk of volledig geblokkeerd raken. Deze obstructie leidt tot hoorbare adempauzes. Deze verstoring heeft twee gevolgen: het zuurstofniveau daalt terwijl het kooldioxidegehalte stijgt. Als deze gevallen van apneu niet vaak voorkomen, kan uw lichaam herstellen en zijn er mogelijk geen noemenswaardige gevolgen. Wanneer apneu echter vaker voorkomt, is er geen tijd om dingen recht te zetten. De processen die normaal zouden compenseren, inclusief veranderingen om de chemische balans van uw bloed te corrigeren, kunnen niet plaatsvinden.
Ademen wordt moeilijker bij obesitas
Over het algemeen wordt de inspanning om te ademen moeilijker bij mensen met obesitas. Het is moeilijk om de longen uit te zetten tegen de extra druk die het overgewicht oplegt. Stel je voor dat je een ballon probeert op te blazen met een rietje. Het is hard werken. Leg nu een zwaar boek op de ballon en probeer hetzelfde. Het wordt een hele klus. Op dezelfde manier maakt het extra gewicht van een zwaarlijvig persoon het een uitdaging voor de longen om vol te lopen.
De longen worden normaal gevuld met behulp van het middenrif en de ademhalingsspieren langs de ribbenkast. Wanneer deze spieren trekken, vullen de longen zich als een balg. Zwaarlijvige mensen hebben een bescheiden vermindering van de kracht van de spieren. Ze vechten niet alleen tegen de hierboven beschreven weerstand, maar de gebruikte spieren zijn ook niet zo sterk als ze zouden moeten zijn.
De combinatie van deze factoren leidt tot een verhoogde ademhaling. Dit zal een persoon vermoeid maken, zodat uiteindelijk ondieper of minder frequent wordt ingeademd. Dit resulteert in de hypoventilatie die zo kenmerkend is voor dit syndroom.
De aanpassing van het lichaam verergert hypoventilatie
Als gevolg van de ademhalingsmoeilijkheden probeert het lichaam zich aan te passen aan de situatie. Helaas maken sommige van deze veranderingen de hypoventilatie zelfs erger.
De hersenen beginnen de signalen van lage zuurstofniveaus en hoge kooldioxide in het bloed te negeren. Deze signalen zouden normaal gesproken de hersenen ertoe aanzetten om het lichaam ertoe aan te zetten sneller te ademen in een poging de afwijkingen te corrigeren. Wanneer de aandoening chronisch wordt, wordt het alarm genegeerd. Gelukkig corrigeert de behandeling dit ingebouwde reactiesysteem snel.
Het is ook bekend dat zwaarlijvige mensen abnormale niveaus van het hormoon leptine hebben. Het is echter niet duidelijk welke rol leptine kan spelen bij veranderende ademhalingspatronen. Het onderzoek hiernaar heeft tot op dit punt geleid tot tegenstrijdig bewijs.
Ten slotte, omdat de longen niet volledig zijn opgeblazen, kunnen de onderste lobben samengevouwen blijven. Dit maakt het moeilijk om het bloed dat naar deze delen van de longen circuleert, te beluchten. Als gevolg hiervan worden de problemen met de uitwisseling van zuurstof en kooldioxide verergerd.
De onderliggende oorzaken van obesitas-hypoventilatiesyndroom zijn multifactorieel. Uiteindelijk treedt het op als er onvoldoende uitwisseling van zuurstof en kooldioxide is. Dit kan gedeeltelijk het gevolg zijn van de fysieke beperkingen die obesitas aan de longen opleggen. Er is ook duidelijk een rol weggelegd voor obstructieve slaapapneu, aangezien deze verstoorde nachtelijke ademhaling de zaken erger maakt. Zelfs de natuurlijke aanpassingen van het lichaam beginnen te mislukken. Gelukkig zijn er effectieve behandelingsopties beschikbaar die deze situatie kunnen corrigeren, waaronder positieve luchtwegdruktherapie.