Inhoud
Het begon met de stadskatten. Halverwege de jaren vijftig begonnen de mensen van Minamata, Japan, te merken dat hun katten gek werden en in zee vielen. Sommige mensen dachten dat de katten zelfmoord pleegden.Kort daarna leek er een vreemde ziekte door de stad te gaan. De mensen van Minamata meldden gevoelloosheid in hun ledematen en lippen. Sommigen hadden moeite met horen of zien. Anderen ontwikkelden trillen (trillen) in hun armen en benen, moeite met lopen en zelfs hersenbeschadiging. En, net als de katten, leken sommige mensen gek te worden en oncontroleerbaar te schreeuwen. Er was iets met hun zenuwstelsel.
Ten slotte ontdekten onderzoekers van de Kumamoto University in juli 1959 de bron van de ziekte - hoge niveaus van kwikvergiftiging - die ze vervolgens de ziekte van Minamata noemden. Maar hoe werden al deze mensen (en katten) vergiftigd?
De Minamata-ramp
Minamata is een klein vissersdorpje aan de kust van de Shiranui-zee. Vanwege de ligging eten stadsmensen veel vis. Het op vis gebaseerde dieet van de mensen en katten van Minamata leek de rode draad te zijn tussen degenen die symptomen vertoonden, waardoor wetenschappers vermoedden dat de vissen in Minamata Bay werden vergiftigd.
Een grote petrochemische fabriek in Minamata, gerund door Chisso Corporation, werd onmiddellijk verdacht. Chisso ontkende de aantijgingen en zette de productie voort zonder de productiemethode te wijzigen. Chisso bleef zijn betrokkenheid ontkennen of dat zijn kwikafval ziekte veroorzaakte. (Later werd ontdekt dat Chisso Corporation naar schatting 27 ton kwikverbindingen in Minamata Bay had gedumpt.)
Terwijl het dumpen van kwik doorging, baarden vergiftigde vrouwen vergiftigde baby's. Deze kinderen werden geboren met ernstige misvormingen, waaronder knoestige ledematen, mentale retardatie, doofheid en blindheid.
De vissers van Minamata begonnen in 1959 tegen Chisso Corporation te protesteren. Ze eisten dat Chisso stopte met het dumpen van giftig afval en compensatie voor hun ziekten. Chisso probeerde op zijn beurt deals te sluiten met mensen die waren getroffen door kwikvergiftiging met behulp van juridische documenten waarin stond dat het individuen zou compenseren voor hun ziekten, maar zou geen huidige of toekomstige aansprakelijkheid aanvaarden. Veel mensen dachten dat dit hun enige kans was om enige vergoeding te ontvangen, en ondertekenden de papieren.
Herstellen van minimale gegevensvergiftiging
Chisso stopte uiteindelijk met het vergiftigen van de wateren van Minimata in 1968. Volgens de Japanse regering hebben 2.955 mensen de ziekte van Minamata opgelopen en zijn sindsdien 1.784 mensen overleden. Onderzoekers zijn echter van mening dat de criteria die de overheid gebruikt om de ziekte van Minamata te diagnosticeren te streng zijn en dat iedereen die enige mate van sensorische beperking vertoont, als slachtoffer moet worden beschouwd. Tot op heden heeft Chisso meer dan 10.000 mensen financieel gecompenseerd en blijft hij betrokken bij rechtszaken over deze kwestie.
In oktober 1982 dienden 40 aanklagers een rechtszaak in tegen de Japanse regering, waarin ze zeiden dat ze Chisso er niet van had weerhouden het milieu te vervuilen en de andere kant op had gekeken terwijl Chisso de vervuilingswetten overtrad. In april 2001 bepaalde het Hooggerechtshof van Osaka dat het ministerie van Volksgezondheid en Welzijn van de regering eind 1959 had moeten beginnen met het nemen van regelgevende maatregelen om de vergiftiging te stoppen, nadat onderzoekers hadden geconcludeerd dat de ziekte van Minamata werd veroorzaakt door kwikvergiftiging. De rechtbank beval Chisso ook om $ 2,18 miljoen aan schadevergoeding te betalen aan de eisers.
Op 16 oktober 2004 beval het Hooggerechtshof van Japan de regering om 71,5 miljoen yen ($ 703.000) schadevergoeding te betalen aan de slachtoffers van de ziekte van Minamata. De minister van Milieu maakte een verontschuldiging voor de eisers. Na 22 jaar bereikten de eisers hun doel om degenen die verantwoordelijk waren voor het ergste geval van industriële vervuiling in Japan, te laten betalen voor hun nalatigheid. In 2010 kreeg Chisso de opdracht om 2,1 miljoen yen en maandelijkse medische vergoedingen te betalen aan degenen die niet oorspronkelijk door de overheid waren gecertificeerd als zijnde de aandoening. Meer dan 50.000 mensen vroegen deze compensatie aan, wat aantoont hoe, meer dan vijf decennia later, de gevolgen van deze ramp nog steeds voelbaar zijn.